Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Radosne, kolorowe otwarcie

Niemal cały świat był gościem młodej, bo liczącej zaledwie 23 lata Republiki Federalnej Niemiec, która chciała mu pokazać się z najlepszej strony. Inaczej niż w 1936 roku w Berlinie, kiedy hitlerowcy nadużyli idei olimpijskiej do celów politycznych.

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Niezwykle udany i obiecujący początek

Tak udanej ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich świat jeszcze nie widział. Radosny nastrój imprezy udzielił się 7.200 sportowcom ze 122 krajów. Był to nowy rekord olimpijski. W 1972 roku w Monachium rozdano medale w 195 dyscyplinach.

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Wizja przyszłości

Nowoczesna wioska olimpijska, imponujące obiekty sportowe, wiszący dach nad głównym stadionem. Tak można było sobie wtedy wyobrazić przyszły, lepszy świat. Na pochwały zasłużyła także doskonała pod każdym względem organizacja Igrzysk z 1972 roku.

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Zamaskowani i żądni krwi terroryści

Te zdjęcia obiegły cały wiat. Ośmiu terrorystów z organizacji "Czarny Wrzesień" wdarło się rankiem piątego września 1972 roku do słabo strzeżonej wioski olimpijskiej, napadając na kwatery zajęte przez sportowców z Izraela. Terroryści pojmali ich jako zakładników i zażądali uwolnienia ponad 200 Palestyńczyków uwięzionych w Izraelu, Na samym początku zabili dwóch sportowców, którzy stawili im opór.

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Bezsilni politycy, bezradna policja

Blisko 900 mln telewidzów na całym świecie było świadkami wyjątkowo nieporadnej i niekompetentnej akcji niemieckiej policji, która w żenująco dyletancki sposób usiłowała uwolnić zakładników. Na nic zdali się snajperzy, którzy nie potrafili zbliżyć się do porywaczy na odległość skutecznego strzału. Rząd Izraela odmówił spełnienia żądań terrorystów.

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Ślady śmierci

Plamy krwi i ślady po kulach w pomieszczeniach, w których zakwaterowano izraelskich sportowców. Tu nie ma już nikogo. Terrorystów i zakładników przewieziono dwoma helikopterami na lotnisko Fürstenfeldbruck, skąd mieli odlecieć samolotem do Egiptu. Nie odlecieli, bo czekający na nich strzelcy policyjni otworzyli do porywaczy niecelny ogień.

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Tragiczny i żałosny finał

Wymiana ognia trwała blisko dwie godziny. O 1:30 rano było po wszystkim. Terroryści zabili dziewięciu izraelskich zakładników i jednego policjanta, policja zastrzeliła pięciu porywaczy i aresztowała pozostałych trzech. To krwawe żniwo przekreślało, jak mogło się wtedy zdawać na zawsze, ideę olimpijskiego pokoju.

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Flagi opuszczone do połowy masztu

Kiedy nastał dzień, flagę olimpijską i flagi państw, ale bynajmniej nie wszystkich (!), uczestniczących w olimpiadzie opuszczono do połowy masztu. Świat zamarł w przerażeniu i niepewności: czy należy teraz przerwać olimpiadę? Czy ta idea ma w ogóle jeszcze jakiś sens? Kto ponosi winę za to, co się stało?

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

The games must go on!

Na wypełnionym do ostatniego miejsca stadionie olimpijskim, podczas poruszającej uroczystości żałobnej, uczczono pamięć jedenastu izraelskich ofiar palestyńskich terrorystów. Odpowiedź na pytanie o przyszłość Igrzysk dał przewodniczący MKOL, Avery Brundage: "Olimpada musi toczyć się dalej!". Czy była to słuszna decyzja? Nie wszyscy są o tym przekonani.

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Oburzenie i pogoń za sensacją

O tym, co się stało, donosiły wszystkie gazety. Nie zawsze w godny sposób. Stawiały wiele pytań, ale udzieliły na nie mało odpowiedzi, a te, które padły, trudno uznać za zadowalające. Spory o przerwanie olimpiady tylko na jeden dzień po krwawej masakrze trwają do dziś.

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Wyżej, szybciej, dalej!

Po terrorystycznym ataku na drużynę olimpijską Izraela, Igrzyska potoczyły się dalej w myśl hasła przytoczonego wyżej, ale ani rekordy, ani sukcesy niemieckich reprezentantów nie zrównoważyły, bo nie mogły, szoku wywołanego przez morderców z organizacji "Czarny Wrzesień". To był naprawdę czarny wrzesień dla sportu wyczynowego, który już wtedy coraz szybciej i wyraźniej schodził na manowce.

Masakra na Olimpiadzie w Monachium

Co dalej?

Wdowy po dwóch zabitych w 1972 roku w Monachium reprezentantach Izraela wystąpiły z petycją do MKOL o uczczenie ich pamięci minutą ciszy podczas ceremonii otwarcia XXX. Igrzysk Olimpijskich w Londynie. Prezes MKOL, Jacques Rogge, odrzucił ich prośbę, popartą tym razem przez ponad 100.000 ludzi.

Autor: Andrzej Pawlak | Redakcja: Bartosz Dudek

Rozliczenie z przeszłością

Piramida Hodży

Enver Hodża był niegdyś przywódcą Albanii. Jego rządy doprowadziły kraj do skrajnej izolacji i zapaści gospodarczej. Mimo tego, kiedy zmarł, jego następcy wystawili mu pomnik – 22 metrową piramidę w Tiranie.
Obecnie monument powoli się rozpada, a rząd planuje postawić na jego miejscu nowy budynek parlamentu. Ta decyzja wciąż spotyka się jednak z protestami ze strony tysięcy Albańczyków.

Rozliczenie z przeszłością

Rozdzieleni przyjaciele

Pochodzący z Czarnogóry Boro Vukmirovic i Albańczyk Ramiz Sadiku należeli do grona, cieszących się największym respektem, bohaterów walk antyfaszystowskich w byłej Jugosławii.
W 1961 roku w Prisztinie stanął pomnik ku ich czci.
Jednak już od 1999 roku popiersie Ramiza stoi osamotnione. Boro musiał bowiem, nie z własnej woli, opuścić swojego przyjaciela. Jego podobizna została usunięta.

Rozliczenie z przeszłością

Jedność i braterstwo?

Pomnik w Prisztinie ma symbolizować jedność i braterstwo pomiędzy Albańczykami i Serbami. Namalowane na nim flagi przedstawiają zaś zachodnie państwa, które wspierały niezależność Kosowa.
Pomnik nie cieszy się jednak popularnością. W 1999 roku podjęto nieskuteczną próbę wysadzenia go w powietrze, a wkrótce zostanie zburzony przez władze Prisztiny, które zbudują na jego miejscu podziemny parking.

Rozliczenie z przeszłością

Nowi, starzy bohaterowie

Wiele pomników z czasów komunistycznych zostało zniszczonych także w Macedonii. Niektóre z nich zatonęły na dnie rzek, wrzucone tam przez nacjonalistów. Jednak urzędnicy nie troszczą się w ogóle o ich odbudowę. Zamiast tego promowana jest budowa nowych monumentów ku czci antycznych bohaterów.

Rozliczenie z przeszłością

Spuścizna Ceauşescu

Na Placu Wolności w Bukareszcie znajduje się Pałac Parlamentu – jeden z największych budynków na świecie. W ostatnich latach prawdziwą modą stało się, aby podczas ważnych uroczystości sfotografować na jego tle. Wielu, których na to stać, wypożycza na tę okoliczność nawet limuzynę.
Rumuńscy historycy ubolewają jendak, że młodzi ludzie tak beztrosko traktują spuściznę dyktatury.

Rozliczenie z przeszłością

Jugonostalgia

Pomnik Tito w jego rodzinnej wsi Kumrovec, został w 2004 roku wysadzony w powietrze. Chociaż jego osoba wzbudza w dzisiejszej Chorwacji wiele kontrowersji, rzeźba szybko została odbudowana. Dziś Kumrovec znów jest miejscem pielgrzymek tzw. Jugo-nostalgików, osób tęskniących za byłą Jugosławią i rządami Tito. Co roku, 25 maja, w dniu urodzin byłego przywódcy, zbierają się przed nim tłumy.

Rozliczenie z przeszłością

Architektura monumentalna

Ten pomnik na Piotrowej Górze w Chorwacji jest imponującym przykładem architektury monulmentalnej w socjalistycznej Jugosławii.
Podczas II wojny światowej, znajdował się tam sztab generalny partyzantów.
Miejsce to zostało jednak zniszczone na początku lat 90., kiedy podczas serbskiej okupacji ukradziono z niego cenne płyty metalowe.

Rozliczenie z przeszłością

Legendarne bitwy

Pomnik w Tjentiste (w Bośni i Hercegowinie) jest symbolem słynnej bitwy nad rzeką Sutjeską, w której wojska partyzanckiej armii Jugosławi walczyły z niemiecko-włoskimi oddziałami.
Rzeźba powstała w 1973 roku w celu upamiętnienia wszystkich ofiar antyfaszystowskich walk.
Chociaż na początku lat 90' pomnik był w stanie dużego zniszczenia (zdjęcie na górze), podjęto decyzję o odrestaurowaniu go.

Rozliczenie z przeszłością

"Symbol komunistycznego reżimu”

Zdecydowanie mniej „szczęścia“ miał upamiętniający bitwę nad Neretwą pomnik na górze Makljen w Bośni. Powstał w 1978 roku, jednak w 2000 roku został „w niewyjaśnionych okolicznościach” całkowicie zniszczony. Powód dewastacji był wszystkim znany: „Makljen to przecież symbol komunistycznego reżimu”- wyjaśnia przeciwnik rzeźby.

Rozliczenie z przeszłością

Nowy rząd, nowe nazwy

Prawie tak często jak rządy, zmieniały się w Serbii również nazwy ulic. Widoczny na zdjęciu znak z Belgradu, mówi sam za siebie. Zostały na nim umieszczone nazwy tylko jednej ulicy z ostatnich 140 lat. Co ciekawe, obecną nazwę – Svetogorska- ulica nosiła już dwa razy w swojej historii.

Rozliczenie z przeszłością

Pomnik bez sentymentu

Pomnik w Parku Przyjaźni bułgarsko-radzieckiej w Warnie, został zbudowany w 1978 roku. Jest to największa rzeźba w całym państwie, sięga bowiem aż 110 metrów ponad dachy budynków.
Dzisiaj monument jest przede wszystkim ruiną – pozostałością z niedawnej przeszłości kraju i świadectwem manii wielkości ówczesnych czasów.

Autor: Martyna Ziemba | Redakcja: Bartosz Dudek

Przyjaźń Francji i Niemiec

Spojrzenie w przyszłość

Już w 1950 roku ówczesny minister spraw zagranicznych Francji i późniejszy przewodniczący Parlamentu Europejskiego Robert Schuman oświadczył: "Zjednoczenie narodów Europy wymaga, by zlikwidować trwający od stuleci antagonizm między Francją a Niemcami".

Przyjaźń Francji i Niemiec

Najważniejsza jest młodzież

Traktat ustawił zwrotnice w kierunku wspólnej polityki kulturalnej i wymiany młodzieży. Ponad osiem milionów młodych ludzi w ciągu półwiecza wzięło udział w tej wymianie. Ponad sześć procent Francuzów mówi po niemiecku, a 14 procent Niemców - po francusku.

Przyjaźń Francji i Niemiec

Ponadpartyjna współpraca

Pomimo, że kanclerz Helmut Schmidt (drugi od lewej) był socjaldemokratą a prezydent Valérie Giscard d'Estaing (trzeci od prawej) chadekiem, nie przeszkadzało im to w bliskiej współpracy. Za ich kadencji rozpoczęły się spotkania G7. Obaj położyli podwaliny pod wspólną europejską walutę.

Przyjaźń Francji i Niemiec

Postępy w Europie

Pięć podstawowych europejskich wolności, które stanowią dziś podstawę działania Unii Europejskiej, wdrożyli ci dwa mężowie stanu: kanclerz Niemiec Helmut Kohl i prezydent Francji François Mitterrand.

Przyjaźń Francji i Niemiec

Współpraca wojskowa

Era Kohla i Mitteranda przypadła na okres założenia Unii Europejskiej, co zostało przypieczętowane Traktatem z Maastricht (1992). Od końca lat 80' dwa razy w roku obraduje niemiecko-francuska rada ds. bezpieczeństwa i obronności. Od 1989 roku istnieje niemiecko-francuska brygada, składająca się z żołnierzy obu państw.

Przyjaźń Francji i Niemiec

Pojednanie nad grobami

Niemcy i Francja mają za sobą długą tradycję wrogości. Szczególnie ponury rozdział stanowiły obie wojny światowe. Dlatego symbolem pojednanie stał się ten gest na grobach żołnierzy poległych pod Verdun w 1914 roku.

Przyjaźń Francji i Niemiec

Regularne konsultacje

Kanclerz Gerhard Schröder i prezydent Jacques Chirac musieli się najpierw bliżej poznać zanim w Blaesheim w Alzacji uzgodnili jeszcze ściślejszą współpracę. Odtąd kierownictwo obu państw spotyka się z reguły co dwa miesiące. Od 2010 roku odbywają się wspólne posiedzenia obu rządów.

Przyjaźń Francji i Niemiec

Współpraca i konflikty

Europejski koncern lotniczy EADS jest owocem bliskiej współpracy Berlina i Paryża. Jednak wielokrotnie dochodziło do sporów o obsadę stanowisk kierowniczych w firmie Airbus. Także fabryki w Tuluzie i Hamburgu często ze sobą konkurują.

Przyjaźń Francji i Niemiec

Medialny most

Sukcesem okazał się francusko-niemiecki kanał telewizyjny Arte (istnieje od 1992 roku). Informacje, ambitne filmy fabularne i fabularne, transmisje przedstawień teatralnych, operowych i koncertów zbliżają oba kraje i pogłębiaj integrację europejską.

Przyjaźń Francji i Niemiec

Duet Merkozy

Angela Merkel i Nicolas Sarkozy chcieli przejść do historii jako duet, który uratował kontynent przed kryzysem finansowym. Nazwa "Merkozy" przylgnęła do nich po spacerze na plaży w Deauville, w czasie którego uzgodnili wspólną strategię rozwiązania kryzysu.

Przyjaźń Francji i Niemiec

Chrześcijanka i ateista

Następca Sarkozy'ego François Hollande chce postawić nowe akcenty w stosunkach francusko-niemieckich.
Jednak jego polityka wydatków nie harmonizuje dobrze z polityką oszczędzania niemieckiej kanclerz. Niemiecko-francusko motor przerywa ...

Autor: Daphne Grathwohl / B. Dudek | Redakcja: Barbara Cöllen

Gustaw Klimt - legenda wiedeńskiej secesji

Pocałunek, który obiegł świat

Najbardziej znany obraz Klimta "Pocałunek" doczekał się reprodukcji w milionowych nakładach. W sklepach z pamiątkami jest on motywem najczęściej spotykanym na pocztówkach, kubkach, krawatach i breloczkach.

Gustaw Klimt - legenda wiedeńskiej secesji

Burzliwe życie

Gustaw Klimt urodził się 14 lipca 1862 w prostej rodzinie w Baumgarten. W Wiedniu pobierał nauki w Szkole Rzemiosł Artystycznych i bardzo szybko stał się znany jako malarz polichromii i twórca dekoracji teatralnych. Krytycy sztuki początkowo go ignorowali, w odróżnieniu od kobiet. Podbijał ich serca tak skutecznie, że po jego śmierci zgłosiło się 14 spadkobierców podających się za jego dzieci.

Gustaw Klimt - legenda wiedeńskiej secesji

Muzyk w otoczeniu muz

Klimt namalował kompozytora Franza Schuberta przy fortepianie - w otoczeniu uduchowionych dam. Lecz bywalcy salonów odczytali ten obraz w szczegółach. Maria Zimmermann, postać z lewej, była kochanką Klimta i miała z nim dwoje dzieci.

Gustaw Klimt - legenda wiedeńskiej secesji

Skandal w Wiedniu

Nawet jeżeli styl Klimta wyznaczył później kierunek całej galęzi malarstwa, za czasów swego życia artysta nie był w pełni uznany. W roku 1894 zaprojektował trylogię na sklepieniu Aula Magna wiedeńskiego uniwersytetu, która przedstawiała krytyczny wizerunek fakultetów, dosłownie odartych z szat. To przekraczało wyobrażenie konserwatywnej wiedeńskiej publiczności.

Gustaw Klimt - legenda wiedeńskiej secesji

W eleganckim towarzystwie

Portret Sonji Knips namalowany w 1898 roku otworzył przed Klimtem salony wiedeńskich wyższych sfer i ugruntował jego pozycję portrecisty austriackiej burżuazji, która stawała się coraz bardziej świadoma swego znaczenia. Ulubionym motywem malarza pozostały przez całe życie kobiety.

Gustaw Klimt - legenda wiedeńskiej secesji

Wiedeńska secesja

Żeby świadomie odseparować się od tradycyjnego pojęcia sztuki Klimt wraz z innymi artystami założył w 1890 roku stowarzyszenie "Wiedeńska Secesja". Budynek stowarzyszenia po dziś dzień jest miejscem wystaw młodej sztuki.

Gustaw Klimt - legenda wiedeńskiej secesji

Hommage ku czci Beethovena

Jednym z najwybitniejszych dzieł kolektywu "Wiedeńskiej Secesji" była wystawa ku czci Ludwiga van Beethovena. W centrum znalazł się posąg kompozytora, wokół niego Klimt stworzył cykl obrazów nazwany "fryzem Beethovena"

Gustaw Klimt - legenda wiedeńskiej secesji

Złoty okres

W roku 1907 powstał obraz olejny "Danaë". Postacie z greckiej mitologii były częstymi motywami w twórczości wielu artystów na początku XX wieku. Klimt także poświęcił im wiele uwagi w swym "złotym okresie", kiedy używał złotych farb i prawdziwego złota. Z tego okresu pochodzi także słynny "Pocałunek".

Gustaw Klimt - legenda wiedeńskiej secesji

Dekoracje na co dzień

Motywy z twórczości Klimta stały się popularnymi motywami w najróżniejszych dekoracjach. Na jednej z wystaw psów dalmatyńczyk prezentuje "Płaszcz Pokoju Klimta", wykonany przez innego artystę Hazy'ego Hartlieba. Nie jest pewne, czy Mistrzowi spodobałoby się takie wykorzystanie motywów z jego malarstwa.

Gustaw Klimt - legenda wiedeńskiej secesji

Filmowy pomnik

W roku 2006 reżyser Raúl Ruiz wystawił Klimtowi filmowy pomnik. W rolę malarza wcielił się John Malkovic, u jego boku grała Veronica Ferres. Pomimo bogatych dekoracji i pysznych kostiumów film nie był w stanie oddać pełnego obrazu burzliwego życia artysty.

Autor: Małgorzata Matzke | Redakcja: Bartosz Dudek

Stare kino w nowej odsłonie!

Faust z Francji

"Urok szatana" to ekranizacja najsłynniejszej powieści Goethego "Faust". Film ten, w reżyserii René Clair'a, powstał we Francji kilka lat po wojnie. Dwie bardzo cenione gwiazdy ówczesnego kina Michel Simon i Gérard Philippe wcieliły się w duet Mefistofeles - Faust. Ta czarno-biała ekranizacja dramatu najwibitniejszego niemieckiego poety zachwyca do dziś.

Stare kino w nowej odsłonie!

Kruk

W 1943 r. kiedy Francja znajdowała się jeszcze pod niemiecką okupacją nakręcono "Kruka". Reżyser Henri-Georges Clouzot stworzył prawdziwe dzieło sztuki dotyczące zdrady, donosicielstwa oraz masowej histerii. Wykonawca głównej roli Clozota otrzymał z powodu tej roli zakaz wykonywania zawodu i został aresztowany. Dopiero po latach dostrzeżono artystyczną klasę tego kontrowersyjnego filmu.

Stare kino w nowej odsłonie!

Dziennik panny służącej

Podobnie jak "Kruk", "Dziennik panny służącej" świętuje swą premiere na DVD. Francuski reżyser Jean Renoir przebywający na emigracji w USA nakręcił w 1946 r. film na temat krytycznego stanu francuskiego mieszczaństwa. Opowiada on historię pewnej służącej liczącej na awans społeczny. Ku jej rozczarowaniu ludzie z wyższej klasy okazali się próżni, niemądrzy i porządliwi.

Stare kino w nowej odsłonie!

Milczenie jest złotem

René Clair zrealizował w 1946 r. we Francji także "Milczenie jest złotem". W rolę reżysera niemych filmów, który jest zakochany w jednej z odtwórczyni głównych ról wcielił się Maurice Chevalier. Ponowne obejrzenie filmu Claira jest o tyle ciekawe, że opowiada on dokładnie tę samą historię, co film "Artysta", który w 2012 r. zdobył wiele Oscarów. Historia lubi się powtarzać...

Stare kino w nowej odsłonie!

I Walked with a Zombie

W Hollywood podczas II wojny światowej nie bez powodu zajmowano się siłami pozaziemskimi, potworami i wieloma innymi fantastycznymi kreaturami. Jednego z klasyków tego gatunku nakręcił w 1943 r. rodowity paryżanin robiący karierę za oceanem Jacques Tourneur. I Walked with a Zombie - wyciszony horror, wyprodukowany za grosze, jest dziś kultowym filmem, znanym na całym świecie.

Stare kino w nowej odsłonie!

The Body Snatcher

Kolejnym rarytasem jest jeden z pierwszych filmów amerykańskiego reżysera Roberta Wise "The Body Snatcher", przedstawiający eksperymenty medyczne. Sceny obdukcji były tak realistyczne, że film wyświetlano wówczas studentom medycyny. Zagrały w nim takie gwiazdy jak Bela Lugosi i Boris Karloff.

Stare kino w nowej odsłonie!

King Kong

Filmy o King Kongu są wszystkim dobrze znane. "Mighty Joe Young" to kontynuacja historii olbrzymiego goryla przywiezionego z Afryki do Nowego Jorku jako niezwykły okaz, "ósmy cud świata". W filmie nakręconym w 1949 r. użyto po raz pierwszy animacji poklatkowej Ray'a Harryhausen'a, stworzonej na podstawie klatek będących zdjęciami.

Stare kino w nowej odsłonie!

Only The Valiant

Na DVD można obejrzeć także klasyczne westerny. W latach 50. gatunek ten cieszył się zarówno w Hollywood jak i w Europie ogromną popularnością. "Only The Valiant" jest mało znanym westernem wyreżyserowanym przez Gordona Douglasa. W główną rolę wcielił się Gegory Peck.

Stare kino w nowej odsłonie!

Strażnik prawa

W 1951 r. powstał kolejny znakomity film Humphrey'a Bogart'a. Mimo, że reżyser był wówczas u szczytu swej kariery, którą przyniosły mu klasyki "Casablanca" i "Wielki sen", kryminał "Strażnik prawa" nie odniósł wielkiego sukcesu i nie jest dziś zbyt popularny. Właśnie to jest jedną z zalet płyt DVD, zawierają one nie tylko znane klasyki i hity wielkiego ekranu, lecz również inne ciekawe filmy.

Stare kino w nowej odsłonie!

Nieśmiertelna historia

Wśród klasyków filmowych wydawanych obecnie przez Studiocanal na płytach DVD znalazło się również późne dzieło znakomitego reżysera Orson'a Welles'a "Nieśmiertelna historia", które najprawdopodobniej większości widzów nie jest znane. Film nakręcpono we Francji w 1968 r., na podstawie opowiadania duńskiej pisarki Tanii Blixen. W główną damską rolę wcieliła się Jeanne Moreau.

Autor: P.Osęka | Redakcja: A.Rycicka

Podziemny świat Berlina

Wyprawy dla odkrywców

Wieża obrony przeciwlotniczej w Humboldthain została po II wojnie wysadzona w powietrze i legła w gruzach. "Berliner Unterwelten" organizuje zwiedzanie częściowo odkopanych pozostałości. Chętnych do takich wypraw nie brakuje.

Podziemny świat Berlina

Współczesna archeologia

Zespół pasjonatów z "Berliner Unterwelten" oprowadza także po ruinach drugiej wieży w parku Friedrichshain. W miejscach tych od dziesięcioleci nikt nie bywał.

Podziemny świat Berlina

Mało sterylne warunki

Podczas II wojny śwatowej w podziemiach Berlina powstały liczne bunkry z salami operacyjnymi. Do niewielu zachowanych obiektów należy bunkier pod dawnym szpitalem im. Humboldta. Po przebudowie i rekonstrukcji otoczono go opieką konserwatora zabytków.

Podziemny świat Berlina

Podziemia Kreuzbergu

Przy Moritzplatz znajduje się właz do podziemnej węzłowej stacji kolejki do Treptow. Ta linia nigdy nie została uruchomiona, podobnie jak dworzec-widmo Oranienplatz. Tunelami prowadzą trasy zwiedzania podziemnego Berlina.

Podziemny świat Berlina

Pozostałości zimnej wojny

Rząd federalny i Senat miasta-landu Berlina nie szczędził milionów marek na schrony dla tysięcy ludzi na wypadek wojny atomowej. W wielu dawnych schronach mieszczą się dziś parkingi, magazyny czy stacje metra.Schron przy Pankstrasse mógłby jeszcze teraz przyjąć ludzi.

Podziemny świat Berlina

Historia z bliska

W bunkrze przeznaczonym dla matek z dziećmi przy Fichtestraße w Kreuzbergu panoramiczne zdjęcia przypominają, jak wyglądał zburzony Berlin. W pozbawionym okien bunkrze od roku 1945 do lat 60. ub.w. mieszkali wciąż ludzie.

Podziemny świat Berlina

Tajemnica za zwykłymi drzwiami

Nikt się nie domyśla, że obok tętniącej życiem stacji kolejki Gesundbrunnen mieści się muzeum berlińskich podziemi zorganizowane przez stowarzyszenie "Berliner Unterwelten".

Podziemny świat Berlina

Unikalna dokumentacja

W muzeum obejrzeć można eksponaty dokumentujące życie berlińskich podziemi: pocztę pneumatyczną, piwnice browaru i system kanalizacji oraz różne obiekty znalezione w powojennych zgliszczach.

Podziemny świat Berlina

Osaczeni przez mury

Jakby ciekawe nie było zwiedzanie stołecznych podziemi, po jakimś czasie ludzie mają nieprzemożną chęć wyjścia na powierzchnię i zaczerpnięcia świeżego powietrza.

Autor: Małgorzata Matzke | Redakcja: Bartosz Dudek

Bye, bye Oktoberfest - Do zobaczenia za rok!

Nonwerbalne sygnały

W dawnych czasach kitka z sierści kozicy czy orle pióro przyczepione do kapelusza wskazywały na społeczny status Bawarczyka. Im bogatsze były ozdoby, tym ważniejszy był to gość. Dziś wymowa tych sygnałów już się zatarła, chodzi raczej tylko o samą ozdobę.

Bye, bye Oktoberfest - Do zobaczenia za rok!

Magiczne szariwari

Ciekawym elementem tradycyjnego stroju kobiecego Dirndl czy męskich skórzanych spodni jest srebrny łańcuch przytroczony do pasa, na którym zawieszone są symboliczne ozdoby: kły zwierząt w srebrnej oprawie, monety czy kamienie szlachetne. Łańcuch ten nazywa się szariwari, i nigdy nie kupuje się go samemu, tylko dostaje w prezencie.

Bye, bye Oktoberfest - Do zobaczenia za rok!

Kod dla wtajemniczonych

Oktoberfest to także znakomita okazja, by poznać kogoś nowego. Już samym strojem można wysyłać ważne sygnały. Troki fartucha zawiązane z prawej strony noszą kobiety zamężne; z lewej - wolnego stanu.

Bye, bye Oktoberfest - Do zobaczenia za rok!

Mowa piernika

Przy pomocy piernikowych serc wyrazić można wszystkie odcienie międzyludzkich relacji. "No zum ham" oznacza "Jeszcze do wzięcia". "Zupf di" to po bawarsku "Spływaj".

Bye, bye Oktoberfest - Do zobaczenia za rok!

Efektowne kraksy

Ulubioną atrakcją młodzieży na wesołym miasteczku są autoscootery. Można nimi do woli powodować kraksy, i tak zwracać na siebie uwagę i imponować innym. Zabawa ta nie imponuje tylko ortopedom, którzy bezskutecznie ostrzegają przed urazami kręgosłupa.

Bye, bye Oktoberfest - Do zobaczenia za rok!

Adrenalina na najwyższych obrotach

Niektóre z atrakcji wesołego miasteczka katapultują gości nawet na wysokość 66 m. Nie wszyscy mają odwagę wsiąść na takie urządzenie, ale kto już się odważy ma zapewnione silne emocje.

Bye, bye Oktoberfest - Do zobaczenia za rok!

Leciwa Krynolina

Jedną z najstarszych karuzel na Oktoberfest jest "Krynolina". Od 88 lat kręci się do melodii granych przez bawarską orkiestrę dętą. Czysty folklor.

Bye, bye Oktoberfest - Do zobaczenia za rok!

Zdrowe owoce

"Liebesäpfel" czyli "miłosne jabłuszka" to na Oktoberfest klasyk gatunku jak kufel piwa. Pierwotnie jabłuszka były oblewane czerwoną, cukrową polewą, z czasem pokazały się także w czekoladzie czy wiórkach kokosowych.

Bye, bye Oktoberfest - Do zobaczenia za rok!

Schee war's! - Fajnie było!

Oktoberfest to festyn pełen rekordów - także tych mniej chlubnych. Na tegorocznym było wyjątkowo dużo (827) przypadków zatrucia alkoholem i 66 bijatyk, kiedy to w ruch poszły ciężkie piwne kufle. Ale przy 6,4 mln gości to i tak statystycznie niewiele. Wypito 6,9 mln litrów piwa, zjedzono 116 wołów i setki tysięcy kurczaków i kiełbasek.
Przyszłoroczny Oktoberfest trwać będzie od 21.09 do 06.10.13.

Autor: Małgorzata Matzke | Redakcja: Andrzej Pawlak

Rocznica Ruchu Okupuj Wall Street

99 procent

17 września 2011 r. demonstranci reprezentujący różne grupy społeczne: studenci, związkowcy, bezrobotni i ludzie, którzy utracili swe domy z powodu plajty banków, wyszli na nowojorskie ulice. Licznie przybyłym demonstrantom nie udało się rozbić obozu bezpośrednio na Wall Street, dlatego też rozbili go w pobliskim parku Zuccotti, który przez następne miesiące był pokryty białymi namiotami.

Rocznica Ruchu Okupuj Wall Street

Mobilna komunikacja

Demostranci nie byli zorganiozowaną grupą. Do komunikacji między sobą używali komórek. Na portalach społecznościowych i na blogach informowali o tym, gdzie odbędzie się następna demonstracja. Dzięki tym portalom ruch "Okupuj Wall Street" stał się popularny na całym świecie.

Rocznica Ruchu Okupuj Wall Street

A co w Niemczech?

Nie tylko w Nowym Jorku, lecz również w innych miastach oraz państwach nastąpił wybuch gniewu przeciwko manipulacjom na rynkach finansowych i z powodu biedy, za przyczynę której uznaje się kryzys finansowy. W Niemczech centrum protestu stał się Franfurt nad Menem, siedziba największych banków niemieckich i Centralnego Banku Europejskiego.

Rocznica Ruchu Okupuj Wall Street

Pokojowe protesty we Frankfurcie

Aktywiści ruchu rozbili swe namioty we Frankfurcie, w dzielnicy bankowej. Po dziesięciu miesiącach, w sierpniu 2012 roku, policja zlikwidowała obóz. Akcja przebiegała pokojowo i udało się uniknąć aresztowań.

Rocznica Ruchu Okupuj Wall Street

Occupy w karnawale

Demonstracje w stylu "occupy" odbywały się w wielu niemieckich miastach. Aktywiści wzieli również udział w pochodzie karnawałowym w Kolonii. Nieodłączną częścią przebrania był czerwony nos clowna. W tle widać plakat z Che Guevarą z przypiętym czerwonym nosem na znak protestu przeciwko kapitalizmowi.

Rocznica Ruchu Okupuj Wall Street

Hiszpańskie korzenie

Demostranci ruchu occupy wzorowali się częściowo na hiszpańskich demonstrantach ruchu 15M. W maju 2011 r. tysiące Hiszpanów wyszło na ulice, by protestować przeciwko upartyjnieniu państwa i wykluczeniu społecznemu. Domagali się również pogłębienia demokracji. Inna nazwa tego protestu to Indignados, oznaczająca "ruch oburzonych".

Rocznica Ruchu Okupuj Wall Street

Protest przed katedrą

W Wielkiej Brytanii aktywiści ruchów 15M oraz occupy rozbili swój obóz w Londynie, na schodach przed katedrą św. Pawła. Protesty wywołały: brak równości społecznej, wysokie czynsze oraz ingerencja dużych koncernów w politykę. Po czterach miesiącach policja zlikwidowała obóz.

Rocznica Ruchu Okupuj Wall Street

Protesty w Moskwie

Ruch occupy dotarł także do Moskwy, gdzie wywołał falę protestów przeciwko rosyjskim władzom. Demostracja z 6 maja 2012 r. była skierowana głównie przeciwko prezydentowi Władimirowi Putinowi. Aktywiści rozbili w stolicy Rosji miasteczko namiotowe, które po dziesięciu dniach zostało uznane przez sąd za nielegalne i uprzątnięte przez policję.

Rocznica Ruchu Okupuj Wall Street

Rewolucja światowa

Po pierwszym półroczu protestów na Wall Street w Nowym Jorku, 17 marca 2012 r. aktywiści ponownie utworzyli obóz w parku Zuccotti. Głównym hasłem było tym razem,: "Jesteśmy 99 procentami, jedynym rozwiązaniem jest rewolucja światowa".

Rocznica Ruchu Okupuj Wall Street

Koniec Ruchu?

W marcu 2012 r. park Zuccotti został uprzątnięty, a protesty wyraźnie osłabły. Także na arenie międzynarodowej ruch occupy powoli zanika. W Niemczech nie ma już żadnych obozów. Mimo to, w krajach europejskich pojawiły się nowe demostracje i protesty skierowane tym razem przeciwko polityce oszczędzania za wszelką cenę.

Autor: Patrycja Osęka | Redakcja: Andrzej Pawlak

Od Heussa do Gaucka

Theodor Heuss (1949-1959)

Pierwszego powojennego prezydenta Niemcy nazywali "tatą Heussem", co wymownie świadczy o sympatii i szacunku, którymi się cieszył w społeczeństwie.

Od Heussa do Gaucka

Heinrich Lübcke (1959-1969)

Zanim Heinrich Lübcke został wybrany na prezydenta RFN, sprawował tekę ministra rolnictwa. Uznano go za niezbyt dobrego szefa państwa z racji licznych gaf i pomyłek, które przeszły do legendy. Lübcke angażował się na polu polityki rozwojowej i zaskarbił sobie przez to szacunek i uznanie w wielu krajach, zwłaszcza w Afryce.

Od Heussa do Gaucka

Gustav Heinemann (1969-1974)

Głównym zadaniem pierwszego, socjaldemokratycznego prezydenta RFN, Gustava Heinemanna było - jak mówił -"umacnianie demokracji". Heinemann nie zaniedbywał jednak także prób pojednania się z przeciwnikami z okresu II wojny światowej. Uważał się za "prezydenta zwykłych ludzi" i nie cenił nazbyt oficjalnych zaszczytów.

Od Heussa do Gaucka

Walter Scheel (1974-79)

Walter Scheel zapisał się w pamięci Niemców jako prezydent obdarzony wyjątkowo ciepłym głosem. Kto wie, czy nie powinien zrobić kariery radiowej, bo prezentował w radio piosenki ludowe. Może dlatego uznano go potem za postać trochę niepoważną, ale ta opinia go krzywdzi, bo podczas sprawowania urzędu zdecydowanie zwalczał terroryzm RAF.

Od Heussa do Gaucka

Karl Carstens ( 1979-1984)

Ten chadecki polityk reprezentował, jak sam twierdził, wartości konserwatywne. Socjaldemokraci i liberałowie konsekwentnie go odrzucali z uwagi na członkowstwo w NSDAP w latach III Rzeszy. Karl Carstens przeszedł do historii jako prezydent, który na własnych nogach przemierzył cały kraj wzdłuż i wszerz.

Od Heussa do Gaucka

Richard von Weizsäcker ( 1984-1994)

W historycznym przemówieniu na forum Bundestagu z 8.05. 1985 r. Richard von Weizsäcker nazwał klęskę III Rzeszy w 1945 "wyzwoleniem" Niemiec od dyktatury i bezprawia. Za jego kadencji upadł mur berliński i doszło do zjednoczenia Niemiec. Jako prezydent apelował stale o prawdziwe, tj. także duchowe zjednoczenie kraju.

Od Heussa do Gaucka

Roman Herzog (1994-1999)

Były sędzia Federalnego Trybunału Konstytucyjnego, Roman Herzog opowiadał się stale za prawdą i jasnym i uczciwym stawianiem spraw. Zwalczał schematyczne myślenie i żądał aby przez społeczeństwo niemieckie przebiegł "wstrząs", który pomoże mu wyrwać się z marazmu i ułatwi dopasowanie się do nowych wymogów. W swoim przemówieniu w 50. rocznicę Powstania Warszawskiego poprosił Polaków o przebaczenie

Od Heussa do Gaucka

Johannes Rau (1999-2004)

Johannes Rau znany był z przywiązania do wartości chrześcijańskich, które były dlań drogowskazem nie tylko w życiu, ale także w długiej i bogatej karierze politycznej.
Był pierwszym prezydentem Niemiec, który wygłosił przemówienie w izraelskim Knesecie. Podczas swej kadencji starał się nie dopuścić do pogłębienia się podziałów w społeczeństwie.

Od Heussa do Gaucka

Horst Köhler (2004-2010)

Wybór Horsta Köhlera na urząd prezydenta RFN był dużą niespodzianką. Kanclerz Merkel ściągnęła go do Berlina z siedziby Międzynarodowego Funduszu Walutowego, gdzie był dyrektorem. Jako prezydent opowiadał się za zwiększeniem pomocy rozwojowej dla trzeciego świata i za ograniczaniem obszarów biedy. Ustąpił ze stanowiska po kontrowersyjnym wywiadzie nt. zadań Bundeswehry w Afganistanie.

Od Heussa do Gaucka

Christian Wulff (2010-2012)

Christian Wulff był najmłodszym prezydentem w historii RFN. Przeszedł do niej także jako ten, który ten urząd sprawował najkrócej, bo przez niespełna 20 miesięcy. Jednym z punktów ciężkości jego prezydentury był dialog polsko-niemiecki. Został zmuszony do ustąpienia wskutek zbyt bliskich kontaktów z wpływowymi przemysłowcami.

Od Heussa do Gaucka

Joachim Gauck (od 2012 roku)

Joachim Gauck, pastor-dysydent z czasów NRD jest 11. prezydentem w historii RFN, pierwszym byłym obywatelem NRD wybranym na ten urząd.

Autor: Alexandra Jarecka | Redakcja: Andrzej Pawlak

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Wyzwanie logistyczne

Wiatry wiejące nad morzem są stabilniejsze i silniejsze niż wiejące nad lądami, ale instalowanie farm wiatrowych na morzu wiąże się z większymi kosztami inwestycji i eksploatacji.
Nic więc dziwnego, że energia z morza jest dwukrotnie droższa niż pozyskana na lądzie.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Tania energia

Energia pochodząca z lądowych elektrowni wiatrowych często uważana jest za najtańszą i najbardziej opłacalną. Jedna kilowatogodzina kosztuje bowiem tylko 5-9 centów.
Dla porównania: energia z elektrowni węglowych jest prawie dwukrotnie droższa. W Niemczech jej cena wynosi aż 14 centów, gdyż wliczane są w nią koszty opieki zdrowotnej koniecznej ze względu na szkodliwe działanie sadzy.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Jedna farma dla 1900 gospodarstw domowych

Widczna na zdjęciu farma wiatrowa produkuje energię o łącznej mocy 3,4 megawata. Rocznie dostarcza ona prawie 7 milionów cennych kilowatogodzin, pokrywając zapotrzebowanie prawie 2 tys. gospodarstw domowych.
Koszt jej instalacji to 3,4 miliona euro.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Opłacalne nawet przy słabym wietrze

Kiedyś instalacja tego typu elektrowni opłacalna była tylko na szczególnie wietrznych terenach, przede wszystkim na wybrzeżu.
Dzisiaj wiatraki można spotkać także na spokojniejszych obszarach Niemiec. Ich instalacja jest opłacalna dzięki zmienionej konstrucji: wiatraki są wyższe i mają dłuższe skrzydła, co pozwala im działać zdecydowanie efektywniej.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Energia prosto z lasu

W wielu regionach kraju elektrownie wiatrowe powstają nawet w lasach. Wystające ponad korony drzew skrzydła potężnych wiatraków są widoczne szczególnie w południowych Niemczech.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Lokalne pozyskiwanie energii

Farmy wiatrowe w dużym stopniu wpływają na krajobraz, co powoduje oburzenie i protesty społeczeństwa. Dużą akceptacją cieszą się jednak farmy wiatrowe, które są przekazane na własność mieszkańcom danej okolicy.
Widoczna na zdjęciu elektrownia wiatrowa należy do społeczności miasta Morbach. Taki model pozyskiwania energii jest uważany za bardzo przyszłościowy.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Przechowywanie energii wiatru

Bardzo ważnym przełomem w pozyskiwaniu energii elektrycznej jest odkrycie metody na jej przechowywanie. W Niemczech podejmowane są już pierwsze takie próby.
Za pomocą elektrolizy z energii wiatrowej uzyskiwany jest wodór - gaz, który może być składowany i wykorzystany w późniejszym czasie.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Coraz większy popyt na mini-elektrownie

Opłacalne okazują się być także zupełnie małe wiatraki. Są one idealnym rozwiązaniem dla domów zbudowanych w zacisznych miejscach, z dala od sieci elektrycznej.
Takich mini-elektrowni jest na świecie już ponad 600 tys. Szczególnie częste są w Chinach i USA.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Nowe miejsca pracy

W niemieckim przemyśle zajmującym się elektrowniami wiatrowymi pracuje ponad 100 tys. ludzi.
Budowa wiatraków i ich instalacja wymagają jednak specjalistycznej wiedzy fachowców.
W ciągu ostatnich 15 lat z niszowej branży rozwinęła się przynosząca zyski gałąź przemysłu. Dwie trzecie powstających w Niemczech wiatraków jest eksportowanych do różnych krajów na całym świecie.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Zbawienne działanie konkurencji

Na całym świecie powstają nowe fabryki zajmujące się produkcją wiatraków. Konkurencja jest więc coraz większa, podobnie jak presja zysków.
Ich działanie okazuje się być zbawienne dla przemysłu: powstające elektrownie są coraz bardziej efektywne, a dzięki zwiększeniu produkcji na skalę masową, również ceny stają się przystępniejsze.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Światowy boom

Farmy wiatraków na całym świecie wytwarzają przeciętnie moc 250 gigawatów. Odpowiada to mocy 300 elektrowni jądrowych. W roku 2020 wielkość ta powinna wzrosnąć do 1000 gigawatów.
Krajami wiodącymi w dziedzinie elektrowni wiatrowych od zawsze były USA i Niemcy, obecnie największą moc wytwarzają elektrownie w Chinach.

Elektrownie wiatrowe w Niemczech

Ciekawa perspektywa

Energia wiatrowa jest w Niemczech bardzo ważna. Bez jej rozpowszechnienia nie jest bowiem możliwa rewolucja w dziedzinie pozyskiwania energii.

W połowie roku 2011 w Niemczech było zainstalowanych 21. 917 elektrowni wiatrowych o łącznej mocy 27.981 MW.
Dane te wyraźnie podkreślają wiodącą rolę niemieckiego przemysłu energii wiatrowej na rynku światowym.

Autor: Martyna Ziemba | Redakcja: Bartosz Dudek

Ulubione modele złodziei samochodów

BMW M3

Także właściciele BMW M3 powinni solidniej ubezpieczyć swoje samochody. Ten sportowy model produkowany jest od 1985 roku i w historii koncernu BMW należy do najczęściej wyróżnianych modeli samochodów sportowych. W rankingu na miejscu drugim.

Ulubione modele złodziei samochodów

BMW X6

Wysoko w rankingu notowany jest także BMW X6. Model po raz pierwszy zaprezentowano na Targach Samochodych we Frankfurcie w 2007 roku. Na tysiąc samochodów, prawie 15 procent skradzionych to modele BMW X5/X6 3.0sd oraz X5/X6 3.0d.

Ulubione modele złodziei samochodów

Toyota Landcruiser

Złodzieje cenią wysoko także luksusowy samochód terenowy Toyotę Landcruiser. By zminimalizować ryzyko kradzieży, eksperci radzą parkować w strzeżonych miejscach bądź w garażach.

Ulubione modele złodziei samochodów

Porsche Cayenne

Cennym łupem jest też Porsche Cayenne. To rekordzista w prędkości maksymalnej. Naczęściej kradzione modele to Cayenne S 4.8, Turbo i 3.0 V6 TDI.

Ulubione modele złodziei samochodów

BMW 353d

Na liście wziętych modeli znalazły się też BMW 353d oraz BMW 730d. Ta niemiecka marka w rankingu pojawia się aż pięć razy.

Ulubione modele złodziei samochodów

Audi S3

Także Audi przoduje w rankingu kradzionych samochodów. Na tysiąc samochodów, siedem procent skradzionych to modele Audi S3 1.8T quattro.

Ulubione modele złodziei samochodów

VW Passat V6 2.5 TDI

VW Passat produkowany jest przez koncern Volkswagen od 1974 roku. Wersja V6 2.5 TDI jest przez złodziei szczególnie ulubiona. Na tysiąc aut, prawie siedem procent skradzionych stanowi właśnie ten model.

Ulubione modele złodziei samochodów

VW T5 Multivan California 2.5 TD

Aż trochę dziwi, że złodzieje łaszą się też na samochody turystyczne, jak VW T5 Multivan California 2.5 TD.

Ulubione modele złodziei samochodów

Toyota RAV4 2.0

Ranking najczęściej kradzionych samochodów zamyka model Toyota RAV4 2.0. W Niemczech w 2010 roku skradziono 19503 ubezpieczonych w autokasko samochodów. Najwięcej kradzieży miało miejsce w Berlinie, Hamburgu i Brandenburgii.

Autor: Anna Macioł | Redakcja: Małgorzata Matzke

Rekordziści niemieckiej kadry piłkarskiej

Miro Klose - 119 występów w reprezentacji

Miroslav Klose grał już m.in. w Kaiserslautern, Bremie i Bayernie. Jest rekordzistą wśród aktualnie aktywnych piłkarzy. Do tej pory z reprezentacją Niemiec nie zdobył jednak żadnego z tytułów.

Rekordziści niemieckiej kadry piłkarskiej

Jürgen Klinsmann - 108 występów w kadrze

Jürgen Klinsmann grał w RFN w Stuttgarcie i Bayernie. W roku 1990 był zdobywcą tytułu mistrza świata, w roku 1996 jako kapitan przewodził reprezentacji, która zdobyła tytuł mistrza Europy. Przed mundialem 2006 jako trener kadry wprowadził nowego ducha do niemieckiego zespołu.

Rekordziści niemieckiej kadry piłkarskiej

Jürgen Kohler - 105 występów w reprezentacji

Jürgen Kohler (z prawej) grał na obronie m.in. w Kolonii, Bayernie i Dortmundzie i zdobył tytuły mistrza świata i Europy (1990/96). Później był trenerem narodowej kadry juniorów.

Rekordziści niemieckiej kadry piłkarskiej

Cesarz Franz - 103 mecze w kadrze narodowej

Franz Beckenbauer do dziś jest świetlaną postacią niemieckiej piłki nożnej. W Bayernie grał na pozycji obrońcy. W reprezentacji zdobył tytuły mistrza Europy (1972) i mistrza świata (1974), po czym jako trener kadry zdobył jeszcze jeden tytuł na mundialu 1990.

Rekordziści niemieckiej kadry piłkarskiej

Joachim Streich - 102 występy w kadrze

Środkowy napastnik Joachim Streich miał swego czasu przydomek "Gerda Müllera ze Wschodu" ze względu na ilość bramek zdobytych dla kadry NRD. Grał m.in. w Rostocku i Magdeburgu; później został trenerem.

Rekordziści niemieckiej kadry piłkarskiej

Thomas Häßler - 101 występów w kadrze

Środkowy napastnik 1. FC Köln Thomas Häßler, mierzący zaledwie 1,68 wzrostu, zdobył w roku 1990 tytuł mistrza świata. Jego niezapomnianym dokonaniem było podbicie wyniku do 2:1 w meczu kwalifikacyjnym z Walią na mundial 1990.

Rekordziści niemieckiej kadry piłkarskiej

Dixie Dörner - 100 występów w kadrze

Hans-Jürgen Dörner, libero z Dynamo Dresden, zagrał w stu meczach kadry narodowej NRD. W roku 1976 zdobył olimpijskie złoto i uznano go za najlepszego piłkarza wschodnich Niemiec.

Rekordziści niemieckiej kadry piłkarskiej

Ulf Kirsten - sto meczy w kadrze

Ulf Kirsten grał m.in. jako napastnik w Bayer Leverkusen i Dynamo Dresden. Był królem strzelców w latach 80-tych i 90-tych.

Rekordziści niemieckiej kadry piłkarskiej

Poldi - sto występów w kadrze

Lukas Podolski pobił swoisty rekord: w wieku 27 lat ma już na swoim koncie sto występów w narodowych barwach Niemiec. Z 1. FC Köln przechodzi obecnie do londyńskiego FC Arsenal. Niewykluczone, że kiedyś przejmie prymat w tabeli występów w reprezentacji.

Rekordziści niemieckiej kadry piłkarskiej

Czy zajdą jeszcze wyżej?

Klose i Podolski są na liście rekordzistów kadry Niemiec jedynymi piłkarzami, dla których droga do pobicia następnych rekordów jest jeszcze otwarta.

Autor: Małgorzata Matzke | Redakcja: Andrzej Pawlak

Pora na Terminatora?

Trudna autonomia

Roboty używane przez wojsko i policję muszą umieć poruszać się w terenie najeżonym przeszkodami. Te są sztuczne, ale i one wymagają od robotów takich manewrów jak nagłe przyspieszanie, hamowanie i skręcanie. Roboty autonomicze, wyposażone w system nawigacyjny GPS, wykonują je samodzielnie, a roboty zdalnie sterowane, na polecenie operatora.

Pora na Terminatora?

Sztuczne zmysły

Duże roboty samojezdne, takie jak ten na zdjęciu, wyposażone są w zestaw czujników, kamer i radarów, dzięki którym mogą same poruszać się w terenie. Wszystkie urządzenia sterujące ruchem robota są stale włączone i pracują równolegle, "patrząc" we wszystkich kierunkach. Także w dół i w górę.

Pora na Terminatora?

Jasne zadania

Wojskowe roboty autonomicze pomagają żołnierzom wykonując za nich najbardziej ryzykowne zadania. Na przykład takie, jak wykrywanie i rozbrajanie ładunków wybuchowych ukrytych, jak na tym zdjęciu, w mało rzucającej się w oczy walizce.

Pora na Terminatora?

Uwaga, miny!

Wielu żołnierzy, uczestniczących w ostatnich latach w misjach zagranicznych, zginęło wskutek tak zwanych IED, czyli "improwizowanych ładunków wybuchowych". Najwięcej takich min-pułapek podkładanych jest na trasie konwojów. Znana, szwajcarska firma RUAG pokazała samochód bez kierowcy EAGLE ("Orzeł"). który samodzielnie pokonuje wyznaczoną mu trasę.

Pora na Terminatora?

Jak w cyrku

Kierowca, demonstrujący możliwości "Orła", trzyma obie ręce na szybie. Kierownicy nie trzyma nikt, bo tym pojazdem, będącym w gruncie rzeczy odmianą wojskowego robota autonomicznego, kieruje zespół komputerów. Kierowca pełnił na pokazie sprzętu rolę bezpiecznika. Miał szybko zatrzymać pojazd, gdyby komputery nagle, z jakichś przyczyn, zawiodły.

Pora na Terminatora?

Za mną!

Te dwa samochody terenowe typu VW-Touareg są dziełem naukowców z Uniwersytetu Bundeswehry w Monachium i - podobnie jak pokazany wcześniej szwajcarski "Orzeł" - mogą samodzielnie poruszać się w terenie kontrolowanym przez przeciwnika.

Pora na Terminatora?

Mechaniczny muł

Ten kołowy robot wojskowy pełni rolę mechanicznego muła i wozi za żołnierzami ciężkie lub niewygodne ładunki. Jak widać, porusza się krok w krok za swym przewodnikiem, niczym wierny pies za swym panem. Takie pojazdy o dobrych właściwościach terenowych mogą zastąpić muły w oddziałach strzelców górskich.

Pora na Terminatora?

Ostatnie słowo

Wojskowe roboty pomagają dziś coraz częściej żołnierzom, ale nigdy ich nie zastąpią do końca. Ostatnie słowo zawsze należeć będzie do człowieka. Tylko na filmach androidy, takie jak "Terminator", mogły działać w pełni samodzielnie.

Autor: Andrzej Pawlak | Redakcja: Alexandra Jarecka

Nie taka jesień straszna ...

Ogrodowe porządki

Grabienie liści jest zajęciem, które jedni uwielbiają, a inni go nie cierpią. W Niemczech jednych i drugich godzą przepisy prawa. Właściciele domów mają obowiązek zadbać o to, żeby na chodniku przed ich posesją nie poniewierały się liście. Nia ma rady, trzeba chwycić za grabie i miotłę.

Nie taka jesień straszna ...

Ostatnie ciepłe promienie

Na półkuli północnej jesień zaczyna się 23 września. W Niemczech temperatura w ciągu dnia może być letnia, ale nocą potrafią być już przymrozki. Warto więc wystawić twarz na ostatnie, ciepłe promienie słońca.

Nie taka jesień straszna ...

Romantyczny spacer

Aleje z wiekowymi drzewami najczęściej można spotkać we wschodniej części Niemiec. Im pół wieku komunizmu wyszło na zdrowie, bo nie padły ofiarą chęci unowocześniania wszystkiego i za wszelką cenę.

Nie taka jesień straszna ...

Jesienny plon

Jesień to czas dożynek i zbioru ostatnich plonów. Kto wie, że niemiecka nazwa jesieni "Herbst" pochodzi od indogermańskiego słowa "sker", które oznacza "cięcie" albo "ścinanie"?

Nie taka jesień straszna ...

Winobranie

W winnicach trwa wytężona praca. W Niemczech blisko 80.000 winogrodników produkuje rocznie 9,5 miliona hektolitrów wina. Najwięcej wina wytwarza się dziś w Nadrenii-Palatynacie. Właśnie stąd pochodzą znane na całym świecie niemieckie rizlingi.

Nie taka jesień straszna ...

Oktoberfest

Piwny festyn w Monachium właśnie się skończył i trzeba rok czekać do jego następnej edycji. Oktoberfest zrobił światową karierę i przybywają na niego goście z całego świata. W tym roku wypito tam 6,9 mln litrów piwa.

Nie taka jesień straszna ...

Uwaga, zamglenia!

Wczesnym rankiem drogi zasnute są woalem mgły. Widoczność bywa ograniczona do 50 metrów i trzeba uważać na bezpieczeństwo jazdy, kiedy podziwia się tak urokliwy krajobraz.

Nie taka jesień straszna ...

Czas kasztanów

Czy jest ktoś, kto w dzieciństwie nie zbierał kasztanów? One jak żaden inny atrybut jesieni budzą wspomnienia z dzieciństwa.

Nie taka jesień straszna ...

Jesienny wiatr

Jesienny wiatr nie jest taki przykry, jeżeli zastosuje się mądrą zasadę: nie ma złej pogody, jest tylko nieodpowiedni ubiór. Spacer na wietrze też ma wiele uroków i zaletę, że potem człowiek cieszy się na herbatę z rumem w domu.

Nie taka jesień straszna ...

Jesienne przysmaki

Od kilku lat w Niemczech w jesiennej kuchni zapanował kult dyni. Zupa to jeszcze jeden z prostszych przepisów, bo dynię można także smażyć, piec czy używać jej jako nadzienia. Klasyczna zupa jest z prażonymi pestkami dyni, olejem z pestek i kleksem śmietany. Inne warianty to dodatek świeżego imbiru, curry czy kokosowego mleka i cynamonu.

Nie taka jesień straszna ...

Krajobraz jak z bajki

Feeria jesiennych kolorów: żółci, brązów i czerwieni potrafi zauroczyć każdego. Nie trzeba wcale wyjechać do Ameryki Północnej na "indian summer". W Niemczech też jest babie lato i złota jesień. To zdjęcie pochodzi z Nadrenii-Palatynatu, gdzie przebiega najstarszy szlak turystyczny przez winnice.

Autor: Andrzej Pawlak | Redakcja: Małgorzata Matzke